رابطه سیستم های فعال ساز و بازداری رفتاری با نگرانی آسیب شناختی و غیرآسیب شناختی

سابقه و هدف: فعالیت سیستم بازداری رفتاری نقش مهمی در بروز تجربیات هیجانی یا عاطفی منفی بازی می کند و منجر به صفات شخصیتی اضطرابی و حساسیت بالا به محرک های تهدید کننده می شود. بعلاوه، این فعالیت با احساس اضطراب، نگرانی و نشخوار فکری همراه است. از طرف دیگر، اطلاعات مدونی درباره رابطه سیستمهای بازداری و فعال ساز رفتاری با نگرانی آسیب شناختی و غیر آسیب شناختی وجود ندارد. لذا این مطالعه به منظور بررسی رابطه سیستم های بازداری و فعال ساز رفتاری با نگرانی آسیب شناختی و غیر آسیب شناختی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 220 دانشجوی خوابگاهی (دختر 120، پسر 100) دانشگاه تبریز انجام شد. نمونه گیری به روش خوشه ای مرحله ای بود. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس سیستم فعال ساز و بازداری رفتاری، پرسشنامه نگرانی ایالت پن و پرسشنامه ابعاد نگرانی استفاده شد و متغیرهای مورد بررسی با استفاده از مقیاس 5 درجه ای لیکرت اندازه گیری و مقایسه شدند. یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان 74/1±22 سال بود. میانگین نمره سیستم بازداری 59/2±79/19 و میانگین نمره نگرانی آسیب شناختی 94/11±89/43 و نگرانی غیر آسیب شناختی 27/22±80/49 بود. رابطه بین سیستم بازداری با نگرانی آسیب شناختی و غیر آسیب شناختی معنی دار بود (01/0>p). سیستم بازداری تاثیر مثبت و معنی داری بر نگرانی ها داشت. به عبارت دیگر، سیستم بازداری درصدی از واریانس نگرانی را شامل شده و می تواند آن را پیش بینی کند. علاوه براین، رابطه بین سیستم بازداری و نگرانی درباره روابط، کار و نگرانی های مالی معنی دار بود (01/0> p) و سیستم بازداری تاثیر مثبت و معنی داری بر آنها داشت. از طرف دیگر، رابطه بین سیستم فعال ساز با نگرانی ها معنی دار نبود و سیستم فعال ساز تاثیر مثبت و معنی داری بر نگرانی ها نداشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه رابطه بین سیستم بازداری رفتاری و نگرانی را تایید کرد. علاوه براین، نشان داد که سیستم بازداری یکی از عوامل موثر در تجربه نگرانی و شدت نگرانی است و می تواند نگرانی را پیش بینی کند.